ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ, ΕΙΡΗΝΙΚΟ, ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ, ΕΥΑΙΣΘΗΤΟ, ΜΠΟΥΡΔΟΛΟΓΙΚΟ, ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΟ, ΑΕΡΙΤΖΙΔΙΚΟ, ΑΔΕΣΜΕΥΤΟ, ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ, ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ, ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΟ, ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟ, ΨΥΧΑΓΩΓΙΚΟ, ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΕΝΟ, ΟΝΕΙΡΟΠΑΡΜΕΝΟ, ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ, ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟ, ΚΑΥΣΤΙΚΟ, ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ, ΑΣΥΜΒΑΤΟ, ΑΙΧΜΗΡΟ, ΑΙΦΝΙΔΙΟ, ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ, ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΟ, ΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟ, ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟ, ΑΔΙΑΚΡΙΤΟ, ΑΝΑΠΟΔΟ, ΕΚΚΕΝΤΡΙΚΟ, ΑΥΤΟΝΟΜΟ, ΑΝΑΡΧΟ, ΑΔΕΣΠΟΤΟ, ΑΚΡΑΙΟ, ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ, ΑΡΡΩΣΤΟ, ΕΙΡΩΝΙΚΟ... ΓΙΑ ΔΕΣΙΜΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ!

Αναγνώστες

27 Νοεμβρίου 2017

ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ!


Μέσα από τη χαοτική μοναξιά έχει ανατείλει η επιθυμία για να χτυπήσει εκείνη η ψυχρή συσκευή. Ζητάει να κατευνάσει το θυμό για όσα θυμάται. Να απαλύνει τη διάρκεια της υπομονής, για να δικαιολογήσει τα χτυπήματα που πέρασε. Κι όλο αργεί ναρθεί αυτό το χτύπημα. Είναι από εκείνα που δεν έρχονται ποτέ στην ώρα τους. Και όπως τυχαίνει κάθε φορά, ακούγεται στα ξαφνικά. 
Να 'το, αυτό είναι! Ήρθε για να γαζώσει τη σκέψη. Δε θέλει όμως να το σηκώσει. Νιώθει μια άρνηση να ξεπηδάει από τα έγκατα. Οι άκρες του μυαλού αντιστέκονται. Η οργή με τη συμπίεση έπιασε κι αυτή ταβάνι. Εξήγηση πλανιέται μες στο χώρο, αλλά δε φαίνεται να κερδίζει η λογική. Θα προτιμούσε να σηκώσει το τηλέφωνο και ν' αναστηθεί, χωρίς να καθηλωθεί στην ίδια νοσηρότητα. Να ανοίξει το παράθυρο και να πετάξουν έξω μαζί. Να σπάσει επιτέλους το κρύσταλλο με τις σταγόνες της σιωπής.
Με αργές κινήσεις του χεριού σηκώνει το παγωμένο ακουστικό και με βαθιά ανάσα συνοδεύει την πνιγμένη φωνή στο κενό.
- Ναι!
Από το άλλο άκρο της αβύσσου πετιέται η άλλη γνώριμη φωνή του πεπρωμένου.
- Αγάπη μου..!
Δεν το απέφυγε. Ήταν ακόμα πιο δυνατό αυτό το χτύπημα!

17 Νοεμβρίου 2017

ΝΙΚΑ..!


Σκουλήκια κατατρώνε τη σκέψη.
Πάρε τη σιωπή και καντην κουρελόχαρτο. 
Στον απόηχο φαίνονται τα σκυλιά.
Έβγα στον αέρα να μυρίσεις την ελευθερία. 
Να δεις τους κόπους πως χάνονται. 
Στην αντίπερα όχθη δεν είσαι μονάχος.  
Έστησες κάγκελα μαζεύοντας δεσμά.
Άλωσε τις κλειδαριές θανάτου.
Δε θα αντέξεις άλλη ελπίδα.
Στην ακινησία αντέδρασε.
Μαστούρωσες στο ψέμα.
Ελέγχεσαι με το φόβο.
Σε βόλεψαν στο σκοτάδι και φοβάσαι τη μέρα. 
Κοινώνησες οράματα από χολή και ξύδι.
Απώλεσες την ιδιότητα του πολίτη.
Στριμώχθηκες στο στρατόπεδο αναίσθητου μελλοθάνατου. 
Ξεχείλισες συντάγματα ενός λεπτού σιγής. 
Χαμένος μισθοφόρος ηλιθίων.
Τόλμα να ψελλίσεις για να βγεις. 
Αναρχικός, λαϊκιστής, φασίστας αμέσως θα γενείς. 
Η λύτρωση δεν έρχεται αγκαλιάζοντας δημίους.
Στο δρόμο για τους κεραυνούς κατέβα απ' το φεγγάρι. 
Μάζευε μέρες ολίσθησης απ' του ολέθρου τις νύχτες.  
Η ελευθερία πνίγηκε απ' τον εφησυχασμό.
Τυχαία σχέδια δεν έχουν οι ξεφτίλες.
Χρόνια περιμένουν να σε θάψουν.
Δεν ξέρουν ότι είσαι ήδη νεκρός.
Κατάθεση στεφάνου από αγκάθια. 
Χλαμίδα αίματος περιβλήθηκες από δίδυμα αδέλφια.
Στα μάτια κοίτα τους προδότες.
Άγραφος κανόνας η εντολή.
Στο μήνυμα δώσε Ανάσταση.
Και στο όνειρο ποιότητα.
Αγώνας η αξιοπρέπεια.
Νίκα τον εαυτό σου.
Σκοπός σου η αντίδραση.
Η ψήφος σου παράνομη και καταχρηστική.
Βολίδα θαλάμης στα χέρια τους.
Καταδικαστική υπόσχεση.
Μια σκιά η ιστορία.
Θα... θα... θα...
Θα τα πούμε.
Μην τους αφήνεις, ξύπνα! 
Μην τους ακούς, γράφτους!

ξαφνική αίσθηση ανέμου

10 Νοεμβρίου 2017

ΣΚΙΡΤΗΜΑΤΑ..!


Φεγγάρια και φεγγαρόφωτα πέρασαν και χάθηκαν ανάμεσα στα σύννεφα. Περπατήσαμε κοιτάζοντας ψηλά τον ουρανό, ευχηθήκαμε παρέα με τα αστέρια και μελετήσαμε μακρινούς και άγνωστους γαλαξίες. Κατάπιαμε τη φύση ολάκερη και στους ήχους από τα τριζόνια τηρήσαμε πολλών λεπτών σιγή. 
Χαραμίσαμε άσκοπες και ανίκητες δεισιδαιμονίες για λίγες σταγόνες ψευδαίσθησης. Γευτήκαμε έναν κόσμο από αποχρώσεις, μεθύσαμε από αρώματα, ήπιαμε όλες τις θάλασσες, ταξιδέξαμε με κάθε λογιών πλεούμενα και ορκιστήκαμε σε ηλιοβασιλέματα. Απ' τα πρώτα σκιρτήματα γινήκαμε κυνηγοί μιας χαμένης αγκαλιάς, μιας κομμένης ανάσας, μιας φτερωτής έλξης. Κι όποτε μας σκέπαζε η νύχτα, προσευχόμασταν και ευχόμασταν για την αυγή. Παραπονεθήκαμε, πονέσαμε, χαρήκαμε και δηλώσαμε παρόν στο πρώτο ραντεβού της Άνοιξης με το ουράνιο τόξο. Με άλλα λόγια νιώσαμε. Όλα αυτά με το βλέμμα πάντοτε στραμμένο εκεί ψηλά και μακριά στο αύριο. Ποτέ χαμηλά. Η ταπεινότητα λιγοστή και ο κάθε φόβος δεν το επέτρεπε.
Κάποιες φορές όμως έρχεται να μας κτυπήσει την πόρτα η ανάγκη της μοναξιάς. Είναι τότε που θέλουμε να φύγουμε ακόμα κι αν δεν έχουμε που να πάμε. Για να γεμίσουμε έστω τις μπαταρίες μας. Δεν έχει σημασία αν υπάρχει ασήμαντη ή σημαντική αφορμή, ούτε είναι απαραίτητο να υπάρχει λύπη ή θυμός. Υπάρχει όμως πάντοτε μια αιτία που στη φτιάχνει η ίδια η ψυχή. Εκείνη βρίσκει τις λύσεις πριν από μας και τα τακτοποιεί όλα. Το τέλος μονάχα να μας βρίσκει όρθιους και πριν μας τελειώσει η ανάσα να πατάμε γερά στα πόδια μας. Στα χείλη να έχουμε ένα αληθινό ολάνθιστο χαμόγελο και η καρδιά μας να συνεχίζει να αγαπά. Τίποτα δε μένει αναλλοίωτο στο χρόνο και οι σιδερένιες σχέσεις κάποτε σκουριάζουν. Τότε είναι που μένουμε "λίγοι", δηλαδή μόνοι.
Σ' αυτήν την αμετάκλητη πορεία του χρόνου όλο και κάτι θα τύχαινε να μας λείπει. Τα όμορφα λόγια που λέγαμε, τα ρούφηξαν στο πέρασμά τους οι καιροί. Έκοβαν ολοένα την ταχύτητα και μας φρέναραν. Είχαμε μπροστά μας το σκοτάδι της μοναξιάς για να μας στοιχειώνει. Αναζητούσαμε συνέχεια πατερίτσες για να στεκόμαστε στα πόδια μας. Προκειμένου όμως να αντέξουμε αρρωστημένες και νόθες καταστάσεις γύρω μας, χαμογελούσαμε στη μοναξιά. Δεν είχαμε εκείνη τη διάθεση ή τη συναίσθηση να ρίχνουμε και μερικές ματιές προς τα κάτω. Σε κείνο το πεδίο που βρίσκεται το κέντρο βάρος της ισορροπίας μας... στα βήματα... στα δικά μας βήματα. Να καλωσορίζουμε αυτό που ζούμε.
Έτσι λοιπόν, όλες οι πανσέληνες και όσα σύμβολα και σημεία περνούσαν από μπροστά μας και ακόμα αναπολούμε, θα παραμένουν βαθιά χαραγμένα να συντροφεύουν και να ταΐζουν το θηρίο της μοναξιάς. Αν καταφέρουμε κάποτε να δραπετεύσουμε από αυτόν το φόβο, τότε μπορούμε να νικήσουμε ακόμα και τον ίδιο το θάνατο. Κι ο θάνατος νικιέται όσο δε φοβάσαι τη μοναξιά.

Υ.Γ.: Κι όμως φίλε, χωρίς ένα φεγγάρι ή ένα ηλιοβασίλεμα δε μπορεί να σταθεί κανένα ποίημα! Αυτή τη μοναξιά θέλω να τη ζήσω!
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...