Είμαι Φθινόπωρο.
Δε φοβάμαι το πουθενά.
Δε φοβάμαι το πουθενά.
Βρίσκομαι στο ηλιοβασίλεμα.
Δε φοβάμαι μήπως χαθώ σ' αυτό.
Θα λιώσει μέσα στην αγάπη μου
και στο άρωμα της κρύας μέντας.
και στο άρωμα της κρύας μέντας.
Θα υφάνω ορίζοντα στην έλευση
με νότες αφυπνισμένου χρώματος.
Θα προσθέσω φως και ζεστασιά
σε ένα συννεφάκι που περνά.
Θα ξεπλύνω το πρωινό
με δροσερά συναισθήματα
με δροσερά συναισθήματα
στο διάφανο μπλε στερέωμα.
Θα στάξω μια σταγόνα πέρλα
σε επιχρυσωμένο φύλλωμα.
σε επιχρυσωμένο φύλλωμα.
Θα σκουπίσω με την αυγούλα
τα φύλλα που θα πέσουν από ντροπή.
Θα στρώσω τη στιγμή
μεταξύ του ερχομού
και της μετάβασης.
Θα χαράξω νοσταλγία
στων αιθέρων τη φλούδα
για να θυμάμαι τούτη τη μέρα.
Και θα διαγράψω τη συνθήκη
με το καλοκαίρι.
Πολύ όμορφο ποίημα Νίκο. Εξαιρετικό. Λυρικό, γεμάτο σκέψεις. Εικόνες, συναισθήματα. Την καλησπέρα μου φίλε μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ φίλε μου Γιάννη!
ΔιαγραφήΈνα κάλεσμα για ένα Φθινόπωρο που έρχεται.
Να είσαι πάντα καλά!!!