Η ΠΑΡΕΑ ΕΝΟΣ ΜΟΝΟΛΟΓΟΥ!

Μια φορά είδα στον ύπνο μου πως είχα καθίσει απέναντι από σένα και κουβεντιάζαμε. Δεν πολυκαταλάβαινα τι λέγαμε, αλλά ούτε κατάφερα να βγάλω κάποια άκρη από τα λόγια. Μάταια προσπαθούσα να ακούσω μπας και μπορέσω να συνεννοηθώ. Οι λέξεις πάρα πολλές, περίεργες και άγνωστες. Κι εσύ επίσης δε μου φαινόσουνα πολύ γνωστός. Με κάποιον έμοιαζες, αλλά δεν ήμουν και σίγουρος. Έτσι άφηνα εσένα να μιλάς στα μουλωχτά, μήπως καταφέρει και αρπάξει κάτι το αυτί σου από όσα λέγαμε. Από τις γκριμάτσες και τις χειρονομίες όμως που άφηνες, κατάλαβα ότι δε μπόρεσα να σε πείσω, αλλά ούτε και να πειστώ. Αν και ήμασταν τόσο κοντά, δε με άκουγες, αλλά ούτε κι εγώ σε άκουγα. Δε μας έβγαλε πουθενά αυτή η κουβέντα. Έτσι λοιπόν, σηκώθηκα και έφυγα σε αντίθετη κατεύθυνση παίρνοντας τα πειστήρια που έφερα, ενώ σε άφησα εκεί μονάχο να κάνεις παρέα με τα δικά σου. Καθώς αποχωρούσα, τότε πρόσεξα ότι είχαμε τις ίδιες φάτσες. Αύριο ξημερώνει μια άλλη ίδια μέρα. Να μην ξεχάσω να καταθέσω και τούτα τα πειστήρια στο μνημείο της μέρας που χάθηκε. Έτσι κι αλλιώς δεν ωφελούν πουθενά. Η πραγματικότητα δίνει όσες απαντήσεις θέλουμε να δούμε.