ΑΝΙΚΗΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

Κάποτε θα 'χουμε περάσει από εποχές που θεωρούσαμε τον κόσμο όλο δικό μας. Υπήρξαν στιγμές που είχαμε πιστέψει κιόλας, ότι είχαμε τα πάντα στα χέρια μας. Τότε που ζούσαμε τη νεότητα των ανεξίτηλων παιδικών μας χρόνων και νιώθαμε ότι γινόμασταν σοφότεροι και πιο κατανοητοί. Με την αθωότητα που είχαμε μέσα μας, ξεγελιόμασταν αμέσως και ξεδιπλώναμε αυτά στην πρώτη ταχύτητα. Νομίζαμε ότι όλος ο κόσμος είναι σαν τον εαυτό μας. Δεν περιμέναμε καν να δούμε πέρα απ' τους ορίζοντες. 
Αφήναμε σε χέρια "έμπιστα" την εκπλήρωση των ονείρων μας. Με τέτοια απορυθμισμένη σκέψη θεωρούσαμε ότι μπορούμε να νικήσουμε όποτε κι όποιον θέλαμε. Ήταν τότε που υπήρχε κάποιος δίπλα μας, αλλά για μας ήταν αόρατος, επειδή πιστεύαμε ότι ξέραμε όλο το σύμπαν. Δεν παίρναμε στα σοβαρά τις υπόκωφες ήττες, γιατί είχαμε αποδεχθεί και θυσιαστεί μόνο στη νίκη! Με τέτοια φαντασίωση είχαμε γαλουχηθεί(και δεθεί) κι αυτήν είχαμε βάλλει μπροστά για οδηγό. Κι αν ακόμα εκείνη μερικές φορές χτύπαγε το καμπανάκι ότι δεν ήταν εφικτή, τότε αποχωρούσαμε και ξαναγυρίζαμε εφοδιασμένοι με περισσότερα πλέον πτυχία! Κι όμως, τα πτυχία εκείνα ήταν λάφυρα που ανήκαν σε άλλους. Βλέπαμε μπροστά μας το απαγορευτικό και δεν είχαμε καν τα αντανακλαστικά για ν' αλλάξουμε πορεία.
Όσο προχωρούσαμε ανακαλύπταμε ότι ζούσαν γύρω μας κι άλλοι Άνθρωποι από άλλους κόσμους αντίθετους... ωραίοι, μεταξένιοι, απλοί. Έτσι τους νοματήσαμε, για να τους ξεχωρίζουμε από 'κείνους που καταστρέφουν σε μια βραδιά, όσα έχουμε χτίσει. Από κείνους που προσπαθείς ν' ακουμπήσεις λίγο πάνω τους αλλά εκείνοι εξαφανίζονται. Χαμογελάνε από μακριά, ενώ στο βλέμμα τους χαράζονται δρόμοι σκοτεινοί. Αν κάνουμε το λάθος να στοιβαχτούμε στις αρχές τους, τότε φτιάξαμε τον πρώτο άλυτο κόμπο της θηλιάς μας! Δε χρειάζεται πολύ να ξεκουνήσουμε για να τους ανακαλύψουμε. Άλλωστε έχουν μάθει πολύ καλά να καμουφλάρονται γύρω απ' την τρύπα της ακινησίας. 
Εμφανίζονται ξαφνικά μέσα απ' το χάος της αναμπουμπούλας βρίσκοντας δίοδο για να τρυπώσουν σε ετοιμοπαράδοτες καρδιές. Μας ξεγελάνε με προσποιήσεις και βαρύγδουπες πιστοποιήσεις βάζοντας στόχο την εμπιστοσύνη μας. Δίνουν την αίσθηση ότι είναι εφικτοί για να τους αγγίξουμε. Έτσι σφυρηλατούν την εικόνα τους, διαχέοντας τη μυρωδιά της αίσθησης πως είναι ικανοί ν' αφήσουν ολάνοιχτη την πόρτα της ψυχής τους, για να κυλήσει η "άδολη" αγάπη τους. Αν πετύχουν κιόλας σε κρίσιμες στιγμές κι απογοητεύσεις τη σκέψη μας, αποκτούν αρκετή δύναμη για να πιστέψουμε στη μοναδικότητα τους. 
Κι όμως δεν είναι δύσκολο να τους αναγνωρίσεις, γιατί δεν έχουν κανένα απολύτως κίνητρο, οίκτο, ενδιαφέρον κι αξίωμα για τη ζωή! Μεταφέρουν μόνιμα μια καλαίσθητη βαλίτσα, γιατί εκεί μέσα έχουν κρύψει τα διαρρηκτικά τους εργαλεία. Στην πραγματικότητα υπολογίζουν τη ζωή τους περισσότερο από αυτήν που βρίσκεται πλάι τους. Βάζουν πάνω απ' όλα τα δικά τους θέλω και πως θα τα ευχαριστήσουν. Εγωιστές από κούνια αρνούνται πεισματικά να κάνουν υποχωρήσεις. Ζητάνε να πάρουν ή να κλέψουν οτιδήποτε, χωρίς να δώσουν δεκάρα. Έχουν το θράσος να μετακυλύουν ευθύνες και προτιμούν να συγκρατούν απόκρυφα ευαγγέλια σκέψεων. 
Επειδή είναι ανήμποροι συναισθημάτων, δεν εμφανίζουν την αληθινή τους ύπαρξη. Έχουν πολλούς τρόπους να πυροβολούν από παντού, για να μας οδηγούν σε σύγχυση ενοχών. Ποντάρουν στα όνειρα μας και τρέφονται απ' τις ανάσες μας ρουφώντας το μεδούλι του μυαλού μας! Εκεί άλλωστε είναι ο στόχος τους... στο μυαλό. Κάνουν τους αδύναμους, για να καταφέρουν να εισπράξουν όση συμπόνοια μπορούν. Οι ίδιοι όμως είναι αρκετά ανέκφραστοι, αδιάφοροι και δυνατοί! Έχουν εθιστεί στα δικά τους "θέλω". Αφήνουν διάχυτη τη μυρωδιά ότι δεν πληγώνονται! Κι αν κατά λάθος πληγώθηκαν την ώρα που μας σκότωναν, παίζουν με τη νοημοσύνη μας για να ζητήσουμε συγνώμη!
Κάποια μέρα όμως αφυπνιζόμαστε απ' τη σήψη των κυττάρων. Τότε που τα συναισθήματα μας μετατρέπονται σε παραισθήσεις. Μας βοηθάει και το γεγονός ότι ορθώνεται μπροστά μας ένας απροσπέλαστος τοίχος! Προκαλούν τη σκέψη όταν σου 'ρχεται να τους "σκοτώσεις" ή να γίνεις ένα κουβάρι για να σωθείς. Παραβλέπουμε ανόητα ότι γεννηθήκαμε λεύτεροι. Βρεθήκαμε ξαφνικά γυμνοί με τόσες αδυναμίες που κάποιος επιτήδειος, είχε τη δύναμη και το κουράγιο για να μας κόψει την ανάσα. Είναι τραγικό να διαπιστώνεις με τον πιο χαζό κι ηλίθιο τρόπο τι σημαίνει εκμετάλλευση. Τελικά όσο και να προσπαθούμε, μερικοί άνθρωποι θα παραμένουν ανίκητοι!