MY WAY!

Τι είναι ένας άνθρωπος, όταν δεν έχει τον εαυτό του; 
Αν δε λέει αυτά που αισθάνεται;
Είναι ένα μηδενικό... 
δεν έχει τίποτα!
Και αυτή η αρρώστια είναι αρκετή για να τον ρίξει χάμω. 
Να τεντώνει συνέχεια το χέρι του μες στο βαθύ σκοτάδι και στον κίνδυνο, 
για να γαντζωθεί από κάπου ή από κάτι... 
να κρατηθεί. 
Έτσι νομίζει ότι ζει, αλλά στην ουσία έχει γίνει ένα ψοφίμι. 
Χρειάζεται όμως κάποιον ρόλο για να ζήσει.
Να μιλάει απευθείας 
και να μην ακούει ο αυτόματος τηλεφωνητής... 
δίχως να παρακαλά και να γονατίζει! 
Να αναλαμβάνει και να στέκεται όρθιος μπροστά στις δικές του ευθύνες, 
χωρίς να τσακίζεται σε αυτές που δεν του ανήκουν. 
Να μην αφήνει τίποτα στην καταπακτή του, που να ξεπερνάει τα όρια. 
Γιατί αν ξεχειλίσει κάτι, αυτό λερώνει. 
Και αν λερώσει, τότε βάνει μπελάδες. 
Έχει χρέος να προχωράει μόνο, χωρίς να κατρακυλά 
και πιότερο να μη σταματά να ξαποσταίνει.
Χωρίς να περπατάει τη διαδρομή για άλλον,
παρά να προχωράει συνέχεια και δίχως δεκανίκια 
πάνω στη δική του καθαρή σιδηροτροχιά... 
με το δικό του τρόπο...
προς το δρόμο της απόλυτης ελευθερίας και γαλήνης...
με ολοκάθαρη βούληση, χωρίς σκουριά...
ποτισμένος από αγάπη. 
Ένα λάθος φτάνει για να τινάξει τα μυαλά του σε παράδρομους. 
Αυτοδικαιολογία για να γυρίσει πίσω.
Φαίνεται πως δε γέμισε και δε χόρτασε το μερτικό του στη χασούρα.   
Σε όσα όμως άφησε εκεί, βρίσκεται και η μολυσμένη σφαίρα.
Ξέρει τώρα, μα δε φοβάται άλλο πια.
Φτυστός με εκείνον τον πόνο που υπέφερε,
όσα και αν πέρασε...
αλλά το έκανε με το δικό του τρόπο..!

από δικό μου βίντεο