ΑΠΟΣΙΩΠ(ΟΙ)ΗΤΙΚΑ..!

στις σάλπιγγες του αποχωρισμού "μη μ' αφήνεις τώρα!"

Ξαναπέρνα απ' το παλιό και κρύο αυτό κατώφλι.

Το σφουγγάρι της υπομονής ρούφηξε την τελευταία σκέψη.

Μείνε μόνο λίγο να φιλέψεις με δάκρυα τις μέρες που χάθηκαν.
Παραδώσου στη θλίψη της στιγμής και μην πιεστείς να κάνεις το αντίθετο.

Εκεί στο "δεν πειράζει" αλλάζουν όλα μονομιάς.
Άνεμος βουβός κατάπιε μολυσμένα σύννεφα.
Δε λαβώθηκες απλά στο πεδίο των συναισθημάτων.
Έχασες πολλά, αλλά κέρδισες τις ήττες.
Ράβε-ξήλωνε κατάντησες το λάβαρο της ελευθερίας.

Από δω αρχίζει να παίρνει μπρος η ανάσα.
Και δε θέλεις πλέον ν' ανήκεις πουθενά.

Σκαρφάλωσες βουνά αγάπης για να φτάσεις λίγο ήλιο.
Πότισες δέντρα λησμονιάς με σταγόνες πόνου.

Έφτασε η ώρα να προσγειωθείς στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού.
Να γίνεις ένα με τη σκιά σου.
Βρήκες ίδια την απόσταση της αγάπης με εκείνη της σκιάς.
Δώσε στην ελευθερία να σπάσει τα καλούπια από "θέλω".

Φόρεσε βήματα στο νούμερο σου.
Φυγή που σου γνέφει γίνεται η αντοχή σου.

Στον επιτάφιο του "για πάντα" κράτα μόνο ενός λεπτού σιγή.

Κι η σιωπή ακόμα, δεν αφήνει την κραυγή για ν' ακουστεί.

 Με ανεξίτηλα σημάδια γράφτηκε ο νόμος.
Σκάβοντας εκεί στο τούνελ με τις ανακωχές.

Μη φοβάσαι και δε θα σ' ερωτευτώ.

Μόνο ν' αγαπηθούμε θέλω.   

Μπήξε μαχαίρι στο "μη φεύγεις τώρα!"
Αναξιοποίητα σκουπίδια ή πέρασμα από άδειο σπίτι;
Άνοιγε διάπλατα παραθύρια για να μυρίσεις φρέσκο αγέρα.
Ξεκλείδωνε την πόρτα για να 'ρθούνε κι οι στιγμές.
Αυτό που χρειάζεσαι ν' αλλάξεις είναι ο σπασμένος καθρέπτης.
Κοίτα τον άνθρωπο που παραληρεί στον τοίχο.
Ξεμπέρδεψε την ανατολή απ' τη δύση.
Ακολούθησε εκείνο το "αντίο" που ανοίγει δρόμους.
Όσα δε γνώρισες ακόμα, κρύβονται στη ζωή.
Έι αποχωρισμέ... ξέρεις ΕΣΥ... 
όποτε θελήσεις γίνεσαι ευλογημένος θάνατος!

Υ.Γ.: Δεν πέρασα να μετρήσω καλές στιγμές... στα σκοτάδια άλλωστε δε φαίνονται οι λύσεις.