ΑΔΕΙΑ ΠΟΛΗ!

Μια φορά κι έναν καιρό ένας άνθρωπος πήρε το πρώτο λεωφορείο για να βγει από αδιέξοδο οδό. Να πάει από τη γη στον ουρανό. Να βρει και να γνωρίσει τη δική του πόλη... αυτήν που είχε σχεδιάσει στο μυαλό του και του ταίριαζε. Έτσι πίστευε τουλάχιστον να κάνει, για να χύσει τη μοναξιά του στη θάλασσα. Δεν τον ένοιαζε πόσο μακριά θα πήγαινε, αρκεί να έβγαινε σε κάποια πόλη. Σε εκείνη που θα τον έκανε να νιώσει και να γεμίσει τον άδειο αποθηκευτικό του χώρο.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε μια κάποια μέρα και από κει που άρχισε να σχηματίζεται στα μάτια του η ανατολή. Ήθελε να βρεθεί ανάμεσα σε ανθρώπους... χαρωπούς ή λυπημένους λίγο τον ενδιέφερε. Το μόνο που ζητούσε ήταν να συναντήσει απλούς καθημερινούς ανθρώπους. Να μιλήσει μαζί τους, να αισθανθεί, να συνεννοηθεί, να κρατήσει τα αστέρια αναμμένα... Λίγη ζωή αποζητούσε. Στο λεωφορείο φυσικά δεν ήταν μόνος του. Είχε κι άλλους επιβάτες, όπως και ενδιάμεσους σταθμούς. Κανένας όμως και τίποτα στον κόσμο δε μπορούσε να σβήσει την επιθυμία του για να συναντήσει αυτήν την πόλη που λαχταρούσε. Εκείνη που θα χόρταινε και θα ικανοποιούσε τα πεινασμένα όνειρά του. Έστω και στο ελάχιστο. Δεν ήταν καν πλεονέκτης. Και μόνο μια ανάσα θα έφτανε για να τη νιώσει.
Το λεωφορείο ξεκίνησε ένα παγερό πρωινό, όπου το χιόνι κάλυπτε πυκνό τις ατέλειες της φύσης. Περνούσε από δύσκολες και δύσβατες περιοχές. Μέσα από καταιγίδες, ομίχλες, χαράδρες και γκρεμούς. Σταματούσε σε κάθε στάση. Και κάθε στάση ήταν σε κάποια πόλη. Άλλους άφηνε και άλλους φόρτωνε. Κανένας όμως δεν ήταν ίδιος. Άνθρωποι απλοί και ξεχωριστοί που φορούσαν διαφορετικές διαθέσεις. Μέσα από το τζάμι κοιτούσε έξω τη θέα. Με τόσο κόσμο στο λεωφορείο και πότε όρθιος, πότε στριμωγμένος, κουράστηκε, πληγώθηκε και λύγισε. Πήρε επιτέλους την απόφαση να κατέβει στην αμέσως επόμενη στάση... στην αμέσως επόμενη πόλη. Δεν πρόσεξε ποια ήταν και πως τη λέγανε. Το μόνο που ήθελε ήταν να φτάσει, για να ακουμπίσει το παγωμένο κουφάρι του και να απαλύνει τις πληγές του.
Το λεωφορείο σταμάτησε και ο άνθρωπος κατέβηκε μόνος του... έτσι όπως ξεκίνησε. Πίσω του οι πόρτες κλείσανε κι αυτό που αντίκρισε τον τρόμαξε πολύ. Κτίρια πανύψηλα και επιβλητικά γύρω του παντού άχρωμα, σκοτεινά και σφραγισμένα. Άνθρωποι δίχως πρόσωπα πλαστικοί, βουβοί, άοσμοι  και εξαϋλωμένοι. Αυτοκίνητα παρατημένα στις άκριες του δρόμου. Εγκατάλειψη παντού. Απέραντη ερημιά με ίχνη ανατριχίλας. Μπροστά του ξεδιπλώνονταν μια ΑΔΕΙΑ ΠΟΛΗ!