ΑΝΑΛΑΜΠΕΣ..!

Να που μου ΄ρχονται κάποιες μέρες σκέψεις ανάκατες να μου τριβιλίζουν το μυαλό.Από κείνες που πρέπει να κάτσεις να το στίψεις και να βγάλεις ότι έχει απομείνει μέσα του... ας είναι και κουκούτσια, κάτι να πεις.Αρχίζω να μπαίνω στο κλίμα των ιστολογίων σιγά-σιγά τελικά και νομίζω πως είναι φίνα.

Θέματα υπάρχουν πολλά για ν΄ αναπτύξεις και να πεις, έστω και να γκρινιάξεις.Η γκρίνια είναι στο στοιχείο μου!αχαχα!Σοφάκι μου, τι να κάνω... ξέρεις πως δε μπορώ χωρίς εσένα και τη γκρίνια.Είτε αυτή είναι δική μου, είτε είναι δική σου.Με τη δουλειά δεν έχω παράπονο, γιατί έχω σταματήσει προ πολλού κι ευτυχώς που πρόλαβα να πάρω σύνταξη.Ποια σύνταξη δηλαδή, απ΄ τη μύτη μου τη βγάλανε κι αυτή τόση που μ΄ αφήσανε με τα κοπτοραπτικά τους.Και καλά να πάθω αυτούς που ψήφιζα τόσα χρόνια.Ας πρόσεχα!Τον τελευταίο όμως καιρό ζορίζομαι κι αυτό είναι που με σκοτώνει, αλλά στις μέρες μας φτάσαμε να λέμε πάλι καλά που ζούμε!

Πολλές φορές όμως πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται "τι κάνω εγώ εδώ στο πάλκο;", μακριά απ΄ όλους κι απ΄ όλα!Γιατί μη μου πεις και κοντά να ΄σαι μ΄ αγαπημένους ανθρώπους πάλι νιώθεις μοναξιά.Κι αυτή η μοναξιά βρε παιδί μου νιώθεις πως μερικές στιγμές δεν παλεύεται.Κι αν μέχρι πριν μερικά χρόνια είχα την τύχη να συναντήσω αγγέλους, όλα αυτά μοιάζουν σήμερα να φαίνονται μακρινά.Κι οι περισσότεροι άγγελοι δεν έχουν φτερά.Δε λέω πως είμαι ο πιο εύκολος άνθρωπος στον κόσμο και μπορεί να φταίω εγώ.Γιατί δε μπορεί να ΄χουν όλοι οι άλλοι πρόβλημα(αν και μεταξύ μας δεν το πολυπιστεύω αυτό!αχαχα!).

Πιστεύω όμως ακόμα πως δε μπορούμε να αισθανθούμε οικείοι μ΄ όλους τους ανθρώπους, αλλ΄ ούτε και να τους εμπιστευθούμε.Άλλοι μας ταιριάζουν κι άλλοι όχι.Δεν ξέρω κι αν το ένστικτο αυτό βγαίνει πάντα αληθινό σ΄ αυτές τις περιπτώσεις!Αλλά κι απ΄ την άλλη ο άνθρωπος δε μπορεί ν΄ απομονωθεί και πρέπει να προσπαθεί συνεχώς να κάνει νέες γνωριμίες.Απ΄ αυτές μπορεί να πάρει κάτι οτιδήποτε θετικό ή αρνητικό.Στο σχολείο της ζωής όλα τα μαθήματα είναι αποδεκτά!Από σένα εξαρτάται τι και ποια θες να κρατήσεις.

Υπάρχουν όμως στη ζωή κι οι υποχρεώσεις.Άλλες που δημιουργούνται μόνες τους κι άλλες που τις δημιουργούμε εμείς.Δε μπορούμε να ξεφύγουμε εύκολα απ΄ αυτές, αλλά πρέπει να τις αξιολογούμε και να βάζουμε προτεραιότητες.Επίσης δε μπορούμε να κρατάμε μόνο αυτές που μας γεμίζουν πραγματικά.Ο αγώνας για επιβίωση χρειάζεται θυσίες.Κι οι θυσίες θα ΄χουν κόστος.

Μέσα σ΄ όλα όμως υπάρχει κι η ανασφάλεια για το μέλλον μας.Ποιο μέλλον μας δηλαδή... το μέλλον των παιδιών μας θέλω να πω.Μπήκαμε σ΄ ένα τούνελ που δεν ξέρουμε που θα μας βγάλει.Κανένας πια δε μπορεί να κοιμάται ήσυχος στο ροζ συννεφάκι του.Κι αν ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν απλά καλά, δε μπορούν να μην ξεχωρίζουν τι γίνεται δίπλα τους.Κι όσοι οδηγούμαστε ακόμα απ΄ τα όνειρά μας, υπάρχουν κάποιες μέρες και φάσεις της ζωής, που μας πνίγουν και μας βάζουν σε διαδικασία σκέψης κι απολογισμού.Κι αν δε μπορείς να πάρεις τέτοιες αποφάσεις, τουλάχιστον ζορίζεσαι και ξέρεις τις επιθυμίες σου, τις αλήθειες και βγάζεις τα δικά σου συμπεράσματα.Κι αυτά τα συμπεράσματα στη συνέχεια και με τη σειρά τους μεταλλάσσονται σ΄ αποφάσεις.

Πάλι έφτασα σε σκέψεις, προβληματισμούς και μπλα-μπλα απ΄ το πουθενά.Τι αναλαμπές μου ΄ρθαν ούτε κι εγώ ξέρω.Ξεκίνησα να γράψω κάτι και κατέληξα σ΄ αυτό.Μερικές φορές απ΄ το τίποτα μπορείς να πεις και να βγάλεις περισσότερα.Νομίζω όμως πως αυτό που νιώθουμε, καλό είναι να το βγάζουμε για να επικοινωνούμε, έστω και για τους λίγους που νιώθουν κάπως έτσι ή το ίδιο.

Τελειώνοντας μ΄ αυτές τις ανόητες και βαρετές σκέψεις μου μπορώ κιόλας να προβλέψω τη συνέχεια.Μόλις το διαβάσουν αυτό η σύζυγός μου θα με ρωτήσει τι μου συμβαίνει, η αδερφή μου θα με πάρει τηλέφωνο για να ΄ρθει να με δει, ο κουμπάρος μου θα περάσει να μου δείξει συμπαράσταση πως υπάρχουν και χειρότερα κι η μεγάλη μου κόρη πως είναι ότι χειρότερο κι απαισιόδοξο έχει διαβάσει, ενώ μ΄ όλα αυτά στο τέλος θα πω και μη χειρότερα!