Όταν η χορεύτρια τέλειωσε το χορό, γύρισα με μια υπόκλιση. "Θα ιδωθούμε πολύ μακριά" μου απάντησε. Άγγιξα το χέρι της και παραπατώντας από τις μεθυστικές απόκρυφες απολαύσεις, που ήταν καταχωνιασμένες στο μακρινό ορίζοντα, σωριαστήκαμε μπροστά σε μυστήριες παραλίες. Εκεί δίπλα που στενεύει η βρεμένη άμμος, με κινήσεις μελλοντικές βουτήξαμε στα θαλάσσια ρεύματα, να πιούμε το χυμό από κοράλλια, που έκαιγε η αλμύρα τους το λαιμό. Χρυσή η άμμος με ασημένιες ανταύγειες σε ανεξιχνίαστα σπήλαια. Ξαπλώσαμε στην πρασινογάλαζη βλάστηση στρωμένη από όνειρα. Αλλά όνειρα δεν υπήρχαν, τα κάναμε κορδέλα στα μαλλιά. Διακριτικά σχεδιάσαμε ένα τραύμα και μπήκαμε μέσα. Κάτω από τις ξέρες πελώρια χταπόδια, σμέρνες, σκορπιοί κι ένα σωρός από σκουπίδια μολύνουν την ηδονή. Διάφανες φυσσαλίδες αποπνυκτικά χάνονται ψηλά στον ουρανό. Στη χώρα των Κοχυλιών παραμονεύουν ο αέρας, τα ανεξίτηλα χρώματα, οι ήχοι της θάλασσας, ενώ η Χιονάτη πιο πέρα ντυμένη γοργόνα πλανεύει τους ανυποψίαστους νάνους ρωτώντας αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος. Βουβό το κύμα και τόσο μπερδεμένο που δε μπορούσα να ξεχωρίσω τις πατημασιές μου από τις δικές της. Προτού προλάβουμε να χαθούμε και να σβήσουμε, χωθήκαμε μέσα στα σύννεφα. Με μια υπόκλιση ξαναγύρισε στο χορευτικό της βασίλειο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Όλοι είστε ευπρόσδεκτοι, καλοδεχούμενοι και σας ευχαριστώ εκ των προτέρων για την επίσκεψη και το σχολιασμό σας! Σχολιάστε ο,τι θέλετε με ευπρέπεια και διακριτικότητα, χωρίς να προσβάλλετε ή να θίγετε με οποιοδήποτε τρόπο άλλα πρόσωπα... δηλ. χωρίς βρισίδια και μπινελίκια βρε παιδιά και προ πάντων χωρίς greeklish... ε, τι την έχουμε αυτήν τη ριμάδα τη γλώσσα μας..! Κάπου εδώ μέσα σουλατσάρει και η αγάπη μου!