ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ!

Από κάτι αλάνες με αυτοσχέδια παιχνίδια μας έδιωξαν. Είμαστε κυνηγημένοι. Γιατί; Επειδή στο δρόμο μας ήταν "κάτι πιστεύω". Από την αρχή ήμουν σίγουρος. Σκυμμένος εκεί σε ένα δωμάτιο με βιβλία. Πολλά βιβλία. Μαθηματικά, Αρχαία, Νέα, Χημεία. Κι έπειτα; Φόβος για το αύριο. Αμφιβολίες. Η ίδια εικόνα. Ομαδικές οδηγίες εκτέλεσης. Μας έφεραν υποκατάστατα από παντού. Στην ίδια τάξη μείνανε αξίες κι ιδανικά. Θεωρίες, πολλές. Οι περισσότερες όμως διαστρεβλωμένες προς όφελος κάποιων φυσικά. H αίσθηση του τίποτα, του πουθενά, του καθόλου και πάλι από την αρχή. Συνέχεια. Οι δείκτες του ρολογιού να τρέχουν. Σωσίβιο μέσα στην τρικυμία γίνεται ένας καφές. Δεν ξέρω ποιος είναι στη σειρά. Άλλη μια γουλιά και τα νεύρα τεντωμένα. Γεύομαι κάθε αηδία. Το τασάκι μυρίζει. Το χέρι γράφει. Το ράδιο παίζει doors. Ρίχνω μια ματιά τριγύρω. Μάτια εικόνες. Όλα είναι ήσυχα, νεκρικά. Γνώριμο το σκηνικό. Ο κόσμος ησύχασε. Το ρολόι σταμάτησε. Ώρα απροσπέλαστη ο εαυτός μου. Μας χώρισαν. Τέσσερις τοίχοι κάπου θυμίζουν φυλακή. Μετράω πιθαμή προς πιθαμή με το βλέμμα μου για χιλιοστή φορά τους τοίχους του δωματίου. Δε θέλω να τους σπάσω. Φοβάμαι. Μη σπάσουν τον κλοιό κι εμπλακώ μαζί τους. Τους έχω σιχαθεί όλους. Τώρα πρέπει να κυκλοφορώ με μια σακούλα μαζί μου. Για να ξερνάω. Καλά είναι κι έτσι. Το μόνο που μπορώ να κάνω τώρα, είναι να μισώ τον εαυτό μου, το διπρόσωπο. Που πότε συμβαδίζει με το σύστημα και πότε με το μυαλό μου, με τις ιδέες μου. Πετάγομαι σε κάθε θόρυβο. Σφίγγω τα δόντια. Mένω κλεισμένος στα φρικτά μου αδιέξοδα. Ο παρανοϊκός μας κόσμος, το λούκι, τα όνειρα. Ο mind control επεξεργάζεται άριστα τις σκέψεις μας. Αλλά εμείς εκωφεύσαμε. Δε νευριάζουμε, δεν αγωνιούμε. Κι ο παπαγάλος επαναλαμβάνει τα ίδια φρικτά λόγια. Ζήτησε το χέρι και δεν του το 'δωσα. Γιατί κι εγώ βυθιζόμουν στη λάσπη. Πεθαίνουμε και φοβόμαστε αδελφέ μου. Πληρώσαμε ακριβά το τίμημα μας. Κάπου αρχίζω να ηρεμώ. Περνάει και μια σκέψη. Εντάξει, τη δέχομαι. Θέλω να μένω μόνος για να αρχίσω να αισθάνομαι. Το μαγικό πιώμα που μας μεθούσανε στο δωμάτιο.