ΑΛΗΤΗΣ!

Τυλιγμένος από την κουβέρτα της απελπισίας, 

τριγυρνάει τον κόσμο σαν ένας άσωτος.
Δεν ξέρει πως έφτασε ως εδώ.
Κυκλώθηκε από παρείσακτους.
Παραπλανήθηκε από αγάλματα και λέξεις.

Κομματιάστηκε σε κρυφές ζαχαρένιες ελπίδες.

Κυνηγάει μύθους στη ρουλέτα της ευτυχίας.

Σκότωσε αγγέλους με το σπαθί του Ηρώδη.

Δεν ξέρει πως έφτασε τοίχους να σκαρφαλώνει.

Περιμένει να τον πάρει μακριά η ησυχία.

Περιμένει μια νύχτα που δε θα κλάψει.
Ξεφλούδισε το δέρμα της μάσκας.
Έπλεξε το σωστό με το λάθος.
Μπέρδεψε τα μονοπάτια.
Προδόθηκε στα θέλω.
Πήρε το δρόμο προς τη Βαβυλώνα.
Είδε το Χειμώνα να παλεύει με τις Ερινύες.
Έτρεξε στο πιθάρι του Διογένη να κρυφτεί.

Σχήμα σιωπής έδωσε στον ήχο της αγάπης.

Κανένα βράδυ όμως δε ζει η σιωπή.

Κι όταν δε βγαίνει η μαργαρίτα

την πετάει και παίρνει άλλη.
Προχωράει χωρίς να βλέπει πίσω.

Προχωράει δίχως άλφα και ωμέγα.

Άφησε πίσω του τις ενοχλητικές ζωές.
Χάνεται σε μάτια που είναι ακόμα τυφλά.
Από το πρωί βρέχει σε τούτη την αυλή.
Στον απόηχο σωπαίνει τις μέρες του.
Κάθε εμπόδιο και μια συνωμοσία.

Δεν ξέρουν ούτε το όνομα του.

Κι αν έχει κάποιο όνομα,
ποτέ δε θα το μάθουν.
Εν ονόματι του αλήτη
ενέχεται στη ζωή.

Εδώ είναι ξανά.
Κρατάει μόνο ευχές.
Τα πιο μεγάλα μυστικά
τα έμαθε κάτω από τα αστέρια.

Σε άλλους κόσμους κοιμάται και ξυπνάει.
Πέφτει αδέσμευτος στον ουρανό.
Δεν ψάχνει το τρένο της φυγής.
Από τα όνειρα φεύγει όποτε θέλει.
Γυρίζει πίσω όταν μπορεί.
Πρόσωπα δεν αναγνωρίζει.
Κρησφύγετο έκανε τη μέρα.
Χαρίζει στον ήλιο την αγάπη.
Παράδεισος η περιπλάνηση.

Ανασαίνει στην εξορία του.

Μαθαίνει την ελευθερία.