FAIRYTALES!

Κι έτσι μια ωραία πρωΐα διάλεξε το δρόμο εκείνον που θα τον οδηγήσει στο δικό του παραμύθι. Από τότε που ανέμισε η μυρωδιά της ζωής μεγάλωνε με παραμύθια! Έσταζαν στα σωθικά του υπερβολικές δόσεις αλήθειας σ' αυτά. Και κάθε μέρα που ξύπναγε, πίστευε ότι θα έβρισκε την αλήθεια μέσα τους. Με την εσωτερική ανησυχία που τον κατείχε, διαμόρφωνε στη φαντασία του τις ιδανικότερες συνθήκες, ώσπου το παραμύθιασμα κάποια στιγμή έγινε κι αυτό συνήθεια στον τιμοκατάλογό του. Ήταν για 'κείνον ένα ασφαλές ταξίδι απ' τη βεβαιότητα στη διάψευση!
Σ' αυτόν το ρόλο (προσ)τέθηκε κι η τεχνολογία της εποχής, που ήρθε για να σαλέψει το μυαλό του με τόσες άλλες μεθόδους παρερμηνειών. Κι αναφέρομαι σ' εκείνα που αυτοαποκαλούνται κοινωνικά δίκτυα. Εκείνα που αδειάζουν την ψυχή με την αρρωστημένη και ψεύτικη καθημερινότητα της προβολής. Η λατρεία του ανθρώπου με το εξωπραγματικό, εκείνο που κέντριζε από παλιά το ενδιαφέρον του, εκείνο που αποκάλυπτε τις προκαταλήψεις και τις δεισιδαιμονίες του, οδήγησε ν' αναζητήσει και να διαλευκάνει τις εξηγήσεις μέσα στα παραμύθια. Μέσα σ' αυτά τρύπωνε κρυφά για να δικαιολογεί τα απολύτως ανεξήγητα. Αναζητούσε αυτά χωρίς να πολυσκέφτεται αν η επόμενη στροφή τον έβγαζε απ' το δρόμο. Έδινε μάλιστα στον εαυτό του ρόλο πρωταγωνιστή κι έκανε εκείνη την τελική και άχαρη ευχή-"...κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα"-δική του. Αλλά η αλήθεια έστεκε εκεί απέναντι κι ας ήταν πάντοτε αόρατη. 

Κάπως έτσι μας έμαθαν άλλωστε απ' τα γεννοφάσκια μας να γεμίζουμε ανικανοποίητα κενά με ελπίδες, περιμένοντας να βγουν αληθινοί κάποιοι απροσπέλαστοι δρόμοι. Σ' αυτό βοήθησαν άλλωστε κι οι παιδικοί μας "ήρωες", που ποτέ δεν καταφέραμε να μάθουμε κάτι αληθινό γι' αυτούς. Πως μπορούμε όμως να μάθουμε από ένα λάθος που κάναμε, αφού το μεγαλύτερο λάθος μας είναι όταν κρύβουμε αλήθειες; Τι κι αν νιώθουμε τη μοναξιά του απραγματοποίητου, η προσμονή στο παραμύθι θα παραμένει διαρκής και διαχρονική, αφού έχει γερά θεμέλια. Ο "προορισμός του ανθρώπου" έχει μπει σε καλούπια-από τότε που γεννήθηκε-κι έχει συγκεκριμένους κανόνες κι ονομασίες. Στην πραγματικότητα, "τι πρέπει" και "τι δεν πρέπει" δε θα το μάθουμε ποτέ. Όσο και το αν γνωρίζουμε τα αληθινά όρια της συμμετοχής μας στη μαζική διαιώνιση. Δίπλα μας όμως δεχόμαστε να "κρέμονται" ο μπαμπάς ή η μαμά, για να μας "προστατεύουν" με σημαδεμένα αγκαθωτά συρματοπλέγματα. 
Τα ομορφότερα πράγματα έρχονται με πόνο. Είναι απαραίτητο να καταβάλεις-ακόμα κι εδώ-το ακριβές αντίτιμον, για να κρατήσεις αυτά που αξίζουν. Κάποιοι όμως είναι δυνατοί και κάποιοι άλλοι αδύναμοι. Κι αυτοί ακόμα οι αδύναμοι-χωρίς να το γνωρίζουν-έχουν μεγάλη δύναμη μέσα τους. Το σπουδαιότερο τελικά είναι να 'χεις γερό στομάχι και να φτιάχνεις συνέχεια αντισώματα για να μη σε παρασέρνει η δύσκολη καθημερινότητα. Κι όταν εκεί γύρω σκέφτεσαι να παραιτηθείς, βρίσκεται πάλι ένα χέρι από έναν άνθρωπο που σε αγαπάει και παίρνεις δύναμη απ' αυτό για να συνεχίσεις και να κάνεις σαν να μη συνέβη τίποτα και ποτέ! Για να καταλάβεις την αξία της λιακάδας, θα σε αναγκάσουν να βουτήξεις μέσα στην καταιγίδα! Όσο κι αν σιχαίνεσαι τον εαυτό σου για τα βράδια που ξενύχτησες και τα χιλιόμετρα που έκανες, τα ερωτήματα που άφησες πίσω σου θα παραμένουν αναπάντητα.

Κι η ζωή όμως τον τίμησε στον πόνο βγάζοντας τον μπροστά στη γραμμή του πυρός. Στα παραμύθια όμως υπάρχουν κι οι κακοί. Έτσι λοιπόν έστησε στον τοίχο τον εαυτό του παίρνοντας τη θέση του λάθους κι αμέσως ένιωσε αηδία που επέτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο. Πεθαίνει πραγματικά κι είναι ανήμπορος να κατηγορήσει ανθρώπους που συμπράξανε να χτιστεί ένα ακόμα πανύψηλο τείχος, επειδή κι εκείνοι με τη σειρά τους είχαν γαλουχηθεί μέσα απ' τα παραμύθια. Θα κρατηθεί όμως απ' την άκρη της θετικής πλευράς του λάθους. Η αντίδραση αυτή είναι γνωστή, αλυσιδωτή και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Μέσα σ' αυτήν την ολέθρια σχέση του ανθρώπου με το παραμύθι, ξεγλιστράει η αδύναμη ζωή του. Πολύ αργότερα θ' αντιληφθεί και θα σιχαθεί, γιατί όλα αυτά τα παραμύθια είχαν πάντοτε το ίδιο τέλος. Μεγαλώνοντας λοιπόν έμαθε ότι οι εποχές των παραμυθιών δεν πέρασαν και δε θα περάσουν ποτέ. Ο μόνος φίλος κι εχθρός που δε θα τον πειράξει ποτέ, είναι η ίδια του η μοναξιά.

Η αλήθεια τελικά δεν είναι μόνο σκληρή, αλλά κι απίστευτη. Φαίνεται όμως κι εκεί που όλα έχουν θαφτεί. Φοβάται όμως πως αύριο θα κλαίει και θα σπαράζει αν καταφέρει κι υποχωρήσει απ' τα παραμύθια. Έχουν μολύνει το DNA της ζωής του και ταυτίστηκαν μ' αυτήν. Η διαφορά τους είναι ότι εκείνα παραμένουν αθάνατα, ενώ εμείς χανόμαστε. Γεννήθηκαν για να 'ναι ανυπέρβλητα. Δίνουν τόση δύναμη στη φαντασία, που καταφέρνουν να ξεγελάσουν τον εαυτό μας και κάνουν πραγματικότητα όλους τους εφιάλτες!

ΠΕΣ ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ,
ΠΟΥ ΝΑ 'ΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΛΗΘΙΝΟ!