ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ ΚΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗ!

Έχω θέμα σήμερα με τις περίφημες μαθητικές πασαρέλες(παρελάσεις ήθελα να πω!) προσπαθώντας να καταλάβω σε τι συμβάλλουν έτσι όπως γίνονται. Και δε μιλάω για τώρα στην περίοδο της κρίσης με όλες αυτές τις γνωστές ομορφιές(μούντζες, αποστροφή της κεφαλής στους επισήμους και των κιγκλιδωμάτων παρατράγουδα), αλλά και πολύ παλιότερα! Από όσα μπορώ να καταλάβω και να συγκρίνω, στις παρελάσεις λείπει παντελώς το φρόνημα και θυμίζουν περισσότερο ασύντακτοι ηλιόλουστοι περίπατοι σε κάποιο νυφοπάζαρο.

Αν ρωτήσουμε μαθητές για ποιο λόγο γίνεται αυτό, μάλλον θα μας γύριζε μια ευθύβολη απάντηση που θα μας έκανε να γελάσουμε ως τ' αφτιά! Φυσικά δε φταίνε μόνο οι ίδιοι, αλλά κι αυτό το κουλτουριάρικο και "προοδευτικό" εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό που υπηρετούν οι εκπαιδευτικοί μας, αφού φροντίζουν κάθε φορά να δίνουν έμφαση σε ότι γουστάρουν και πρεσβεύουν για σημασία τέτοιας εθνικής γιορτής. Μεταφράζουν και παραφράζουν όπως επιτάσσουν οι κομματικές τους ορέξεις, κοσμοθεωρίες και ιδεολογίες. Έτσι λοιπόν βαδίζουν χέρι - χέρι με την εκάστοτε κρατική εξουσία(ως μισθοφόροι του συστήματος), διαμορφώνουν από τη μια προσωπικές τους αντιλήψεις και από την άλλη προσπαθώντας να μαζέψουν τα λουριά(πάντα κατ' εντολήν της εξουσίας), φτάνουν σε σημείο να εκσφενδονίζουν απειλές στους μαθητές του στυλ, ότι εάν δεν παραστούν στην παρέλαση, εκτός από τις απουσίες(για ορεκτικό!) θα πάρουν και δυο αποβολές(για κυρίως πιάτο!). Αποτέλεσμα όλου αυτού του καλοστημένου σκηνικού της απαξίωσης, είναι να παράγουμε μαθητές για να σέρνονται στην παρέλαση, αφού θα την αντικρίζουν σαν εκτελεστικό απόσπασμα. Ποιος όμως είναι υπεύθυνος, βρε..., που ένας μαθητής φτάνει στο σημείο να αποστρέφεται μια εθνική παρέλαση;

Οι εκπαιδευτικοί βέβαια είναι οι γνωστοί - άγνωστοι πραιτωριανοί του εκπαιδευτικού μας συστήματος, εκείνου δηλαδή που επιβάλλει η εκάστοτε κυβέρνηση. Δεν ενεργούν μόνοι τους, αλλά συμπράττοντας με την εξουσία. Εκείνη τους μισθώνει και εκείνη τους διαχειρίζεται. Εάν δεν κάνουν αυτό που τους υποδεικνύουν, τότε βρίσκονται σε δυσμένεια μέχρι της τελικής έκπτωσής τους(απόλυσης). Αυτό το τελευταίο στις μέρες μας έγινε απροκάλυπτα πιο έντονο και κατανοητό από τους πάντες. Σε μια άλλη εποχή θυμάμαι, ότι δε βλέπαμε τη στιγμή που θα ερχόταν να παρελάσουμε, για να μας καμαρώσουν οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι και όλοι να μας χειροκροτήσουν. Σαν να μη μας έφτανε αυτό, βάζαμε τα δυνατά μας από πάνω, για το ποιος θα παρελάσει καλύτερα! Και τότε δασκάλους από την ίδια χώρα είχαμε, αλλά είχαν όμως ένα παραπάνω χάρισμα που λείπει από τους σημερινούς: ΜΑΣ ΕΝΕΠΝΕΑΝ!

Υπήρχε εμπιστοσύνη μεταξύ μαθητή και εκπαιδευτικού στην ενημέρωση και κάθε εκμάθηση τύχαινε λεπτομερούς ανάλυσης με αξίες, ήθη, έθιμα και παραδόσεις. Από εκείνα δηλαδή τα σχολεία δεν έβγαιναν μόνο απλοί μαθητές με αρκετές γνώσεις, αλλά με τη διδασκαλία τους κατάφερναν και διαμόρφωναν χαρακτήρες. Ακόμα και ένας "κακός" μαθητής μάθαινε πολύ περισσότερα και βασικά θέματα, που και ένας τελειόφοιτος πανεπιστημίου σήμερα αγνοεί. Στομώσαμε μια ολόκληρη μαθητική κοινότητα με ανούσιες δραστηριότητες και φτιάξαμε "άξιες" στρατιές παπαγάλων. Η παπαγαλία - τον καιρό εκείνο - ήταν μίασμα στη μάθηση, γιατί αποτελούσε εχθρό της σκέψης. Μας ήθελαν να σκεφτόμασταν και να παλεύουμε για να αποκτήσουμε τα εύκολα, ενώ στις μέρες μας το εύκολο(όπως μια αντιγραφή του μυαλού) επιβραβεύεται με άριστα. Κι αυτό οφείλεται - κατά τη γνώμη μου - από εκπαιδευτικούς που κρυφά μεγαλούργησαν μέσα στην παπαγαλία καταφέρνοντας να περάσουν αυτήν σαν βασική αξία. Οι σημερινές αυτές αξίες φυσικά βρήκαν πρόσφορο έδαφος και ενισχύθηκαν από την ίδια την πολιτική σκηνή, μεταφέρθηκαν με μορφή επιδημίας στην κοινωνία, πέρασαν πυρετωδώς στην οικογένεια και εδραιώθηκαν αρρω-στημένα στην ατομική συνείδηση!

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες γι' αυτό το θέμα με τις μαθητικές παρελάσεις! Τι προτείνω ή τι υποστηρίζω; Έτσι όπως έχει πια η κατάσταση, ούτε που ξέρω!Καλύτερα θα ήταν βέβαια να γίνονταν να αλλάξει αυτή η κατάσταση και η παρέλαση να τιμά πραγματικά τους ήρωες που έδωσαν τη ζωή τους. Αυτό πάλι βέβαια χρειάζεται αλλαγή νοοτροπίας και αρκετά υψηλό εθνικό φρόνημα, που αυτή τη στιγμή είναι ανύπαρκτο εξαιτίας διαφόρων προβλημάτων(δεν είναι της παρούσης να τα αναλύσουμε). Εκτός από αυτό όμως χρειάζεται και εθνική ομοψυχία! Εάν όμως δε γίνει τίποτα από όλα αυτά καλύτερα να καταργηθούν, γιατί η εμμονή τους σ' αυτήν την κατάντια σε θέατρο σκιών παραπέμπει, παρά σε παρέλαση!