ΠΑΡΑΔΕΙΣΕΝΙΑ ΚΟΛΑΣΗ!

"Πόσα ακόμα επεισόδια έχει τούτος ο παράδεισος..!"

Στα πολύ παλιά χρόνια ζούσε ένα αγοράκι απλό σαν το καθένα.Από μικρό παιδί έμαθε να μεγαλώνει με τους γονείς του φτωχικά και στερημένα, αλλά πάντοτε μ' αξιοπρέπεια.Χρωμάτιζε όνειρα κι έφτιαχνε ελπίδες.Απλές προσδοκίες είχε για τη ζωή και γι' αυτό όλες του οι γιορτές βασίζονταν σ' αυτές.Δεν περίμενε όμως τίποτα από κανέναν.Δεν είχε μάθει καν να γράφει γράμματα στον Αϊ Βασίλη κι όσα δώρα του έλαχαν από 'κείνον ήταν όλα καλοδεχούμενα.Ποτέ όμως κάθε φορά δεν ήταν σαν εκείνο που ευχότανε.

Πέρασε αρκετός καιρός από τότε και τ' αγόρι μεγάλωσε, ενηλικιώθηκε κι έγινε ολόκληρος άντρας.Γύρισε πολλούς τόπους.Έμαθε και γνώρισε αρκετούς ανθρώπους.Κάποια μέρα κι ενώ βρισκόταν σε δύσκολη γι' αυτόν στιγμή, συνάντησε στο δρόμο του μια πρόσχαρη κοπέλα που κρατούσε ένα πανέμορφο και κατακόκκινο τριαντάφυλλο.Όταν αντίκρισε αυτό, φανερώθηκε σ' εκείνον ένας ολόκληρος συναισθηματικός κόσμος.Γνωρίστηκαν με μιας κι εκείνη με συμπόνια του έδωσε ένα κλειδί.Τότε εκείνος μαγεμένος-όπως ήταν κι απ' το τριαντάφυλλο-έμεινε κατενθουσιασμένος απ' την καλοσύνη, το ενδιαφέρον της και τη συμπάθειά της.Και κάπως έτσι όσο περνούσαν τα χρόνια ξεδίπλωνε την αγάπη του, ώσπου παρέδωσε στα χέρια της ένα-ένα τα κάστρα του.Είδε στο πρόσωπό της την καλή νεράιδα του παραμυθιού, που με το ραβδί της θα έδιωχνε κάθε πίκρα και στεναχώρια.Έτσι λοιπόν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά της.Το κλειδί όμως-όπως του είπε-δεν ήταν του σπιτιού της, αλλά ανήκε στο δικό της παράδεισο και τον προσκαλούσε να τον ανοίξει και να τον επισκεφθεί.Ο άντρας δε δίστασε, γιατί διέκρινε έναν άνθρωπο χαρούμενο κι ευαίσθητο, που κάθε άνθρωπος θα 'θελε για συντροφιά του.Κι αυτή η μυρωδιά του τριαντάφυλλου ήταν φαίνεται αρκετή, για να αιχμαλωτίσει το μυαλό του και να του ελέγξει τα συναισθήματα.

Τελικά εκείνος άρπαξε με λαχτάρα το κλειδί-χωρίς καν να το πολυσκεφτεί-κι άνοιξε την πόρτα.Αμέσως αντίκρισε από μακριά κι όσο χανότανε το βλέμμα του έναν πραγματικό παράδεισο.Ρυάκια και ποτάμια κατηφόριζαν με καθαρά και γάργαρα νερά τις καταπράσινες πλαγιές, για να συναντήσουν την ανοιχτόχρωμη θάλασσα, διασχίζοντας αλσήλια κι ανθισμένους κήπους με ευωδιαστά και πολύχρωμα λουλούδια.Λιμνούλες ήσυχες παντού γεμάτες από τροπικά ψάρια.Δέντρα διάσπαρτα γεμάτα καρπούς αλλά και τεράστιοι δρυμοί από κωνοφόρα αναπτύσσονταν παντού κι έδεναν αρμονικά με τ' αμέτρητα κελαρίσματα των πουλιών.Δρόμοι ατέλειωτοι κι άνετοι που νόμιζε ότι θ' απογειωθεί.Μονοπάτια διάσπαρτα στόλιζαν τη συνέχεια της φύσης.Αυτοκίνητα, άνθρωποι και μηχανές ανάκατα να συνηγορούν κι αυτά στο παιχνίδι της ύπαρξης.Πλατείες και πάρκα με τρεχούμενα νερά και κάθε λογής πτηνών συμπλήρωναν την ξεχωριστή αυτή αρμονία.Θεϊκή ομορφιά της φύσης απλώνονταν και φαίνονταν αποτυπωμένη σε όλο της το μεγαλείο.Έτσι λοιπόν κυλούσε η ζωή ώσπου παντρεύτηκαν κι έκαναν οικογένεια.Τι όμορφος προορισμός όταν αυτός δε γίνεται εφιάλτης!Ήταν όμως έτσι αυτό το μέρος ή έβλεπε το αγόρι που μεγάλωσε, όσα ποθούσε να βιώσει;Πόσα όμως μπορεί να δει μια ξεγυμνωμένη ψυχή, χωρίς να ξεγελαστεί;

Καθώς όμως περνούσαν οι μέρες μπροστά στα μάτια του, διέκρινε ότι εκείνος ο παράδεισος που ζούσε δεν είχε καμιά σχέση με το δικό του.Απ' τα πρώτα βήματα φαίνονταν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά εκείνος συνέχιζε.Μια φωνή γνώριμη μάλιστα του έλεγε πως μπαίνει σε τόπο παράξενο κι ανεξερεύνητο... και να κάνει πίσω... χωρίς πυξίδα δε θα τα κατάφερνε!Αυτός όμως έκανε πως δεν άκουσε κι αυτό ήταν το πρώτο και μοιραίο λάθος του.Σιγά-σιγά όλο και διαπίστωνε ότι το σκηνικό άλλαζε και δεν ήταν έτσι όπως έδειχνε.Οι πιο πολλές λιμνούλες ήταν γεμάτες ακάθαρτα νερά με κουνούπια κι όσα ψάρια δεν ήταν νεκρά, ανέπνεαν με δυσκολία.Τα δέντρα γέμισαν από ζιζάνια κι οι καρποί τους έτοιμοι να ξεκολλήσουν απ' τη σαπίλα στο άνυδρο και ξεραμένο χώμα.Τα λουλούδια είχαν πνιχτεί από αγκάθια, τα μονοπάτια χάθηκαν ανάμεσα στα βάτα, ενώ οι φωνές των πουλιών αντηχούσαν βαλσαμωμένες.Τα ρυάκια και τα ποτάμια μολυσμένα κι αυτά έφταναν τα νερά τους στην άβυσσο της θάλασσας, που ήταν γεμάτη πολύχρωμες και βρώμικες κηλίδες.Οι δρόμοι οδηγούσαν σε λαβύρινθους με απότομες στροφές κι οι φιγούρες που έμοιαζαν σε ανθρώπους ήταν ψυχρά ακίνητα αγάλματα.Το τριαντάφυλλο κι εκείνο που κρατούσε στα χέρια της είχε πια μαραθεί.
Αυτό το τριαντάφυλλο που δεν είχε δώσει σημασία από τότε, τον έκανε να ξυπνήσει απ' το λήθαργο.Αμέσως τρόμαξε πολύ κι έκανε ένα βήμα πίσω.Ένιωσε ότι αυτό που έβλεπε τον οδηγούσε στις παρυφές του Άδη!Έψαξε να βρει ιδρωμένος απ' το φόβο του γρήγορα εκείνη την κοπέλα που 'χε γνωρίσει, αλλά μάταια... ήταν πια γυναίκα του.Στο κάλεσμά της εμφανίστηκε πάλι ξαφνικά κι έτσι απ' το πουθενά μπροστά του.Τούτη τη φορά το τριαντάφυλλο που κρατούσε, ήταν πνιγμένο και ματωμένο απ' τα ίδια του τ' αγκάθια...Κλεισμένος λοιπόν στη φυλακή του παραδείσου και χωρίς άλλη σκέψη έδωσε πίσω το κλειδί, όπου με θλιμμένη φωνή από πόνο κι απογοήτευση, κατάφερε τελικά να ψελλίσει:"Όχι, όχι... αυτός για μένα καλή μου δεν είναι παράδεισος... κόλαση είναι!"

Όπως τα σύμπαντα είναι αμέτρητα και κινούνται ελεύθερα κι ανεξάρτητα στο διάστημα χωρίς να καταφέρνουν να σταματήσουν την περιπλάνησή τους, έτσι κι οι παράδεισοι είναι ασύγκριτα πολλοί κι εθισμένοι ν' αποζητούν την ίδια εγωιστική περιπλάνηση από μια απλή μετακίνηση.Για να φτιάξουμε όμως ένα βιώσιμο παράδεισο με αληθινά υλικά που θα τον φροντίζουμε συχνά, θα πρέπει πάνω απ' όλα-κι εφόσον θέλουμε να μας επισκέπτονται-να σκεφτούμε τους ανθρώπους.Φυσικό όμως είναι να γεννιούνται πολλά ερωτήματα.Υπάρχουν άραγε ανθρώπινοι παράδεισοι;Και πόσο ευτυχισμένοι είναι όλοι εκείνοι τελικά που δεν τον γνώρισαν;Στο τέλος του ταξιδιού θα παραμένει κι αυτή η διαπίστωση, βγαλμένη απ' το νόμο της ανθρώπινης φύσης μας... ότι ο δικός μας παράδεισος είναι μοναδικός, αναλλοίωτος στη φθορά του χρόνου κι αναντικατάστατος.Όσο κι αν ακούγεται εγωιστική, να ευχόμαστε μόνο να παραμείνει σαν τελευταίο απόρθητο κάστρο!Μήπως όμως τελικά δε χορτάσαμε τους παράδεισους;