ΣΤΟ ΦΙΛΟ ΜΟΥ!

Καρφωμένο το βλέμμα μου σε κάτι παλιές φωτογραφίες και το μυαλό μου σαν ένα μεγάλο λευκό νοβοπάν, χρόνια ολόκληρα με ακολουθούσε κατάστικτο από καρφιτσωμένα πραγματάκια. Τι να κάνω, τα φροντίζω με αγάπη κι ας με βασανίζουν ευχάριστα, αφού κατάφερα να γευτώ όμορφες στιγμές φτιαγμένες όμως από τα χεράκια τους. Όλα στοιβαγμένα όπως - όπως σε κάθε γωνιά της σκέψης μου και κάποιοι τοίχοι δωματίων νοτισμένοι από τα χιλιάδες λόγια. Πως πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια!

Έτσι σήμερα λοιπόν έχει την τιμητική του ο φίλος μου! Με συνεπήραν τα ζουμιά των αναμνήσεων κι ένας κόμπος στο λαιμό που ήρθε και κάθισε απρόσκλητα, κάνει προσπάθεια για να πνίξει τον καημό μου. Ο φίλος ο πραγματικός, ο ντόμπρος, αυτός που θα σου σταθεί κι όταν οι άλλοι θα σε εγκαταλείψουν στα δύσκολα, αυτός που θα μπει στο σπίτι σου απρόσκλητος, χωρίς να σου χτυπήσει το κουδούνι και θα σου πει "ΗΡΘΑ". Εκείνος που δε θα σε παρεξηγήσει και ούτε θα σε χαρακτηρίσει αγενή, για οτιδήποτε - και όπως - του μιλήσεις. Γιατί γνωρίζεις ότι άδολα κτίστηκε αμοιβαία εμπιστοσύνη στην ψυχή. Έχεις διακρίνει ότι είναι καθαρή και αγνή, επειδή έχεις διανύσει άπειρα χιλιόμετρα και μέσα από δοκιμασίες ότι θέλει το καλό σου. Δε θα κοιτάζει να σε διορθώνει για να γίνεις αρεστός σε εκείνον, ούτε θα σε συναγωνίζεται, αλλά αντιθέτως θα σε ακούει και θα σε διορθώνει χωρίς να σε απαξιώνει. Για έναν τέτοιο φίλο μιλάω, πραγματικό και όχι μουσαντένιο. Σε αυτόν λοιπόν απευθύνομαι και αφιερώνω το "Φίλε μου", ένα παλιό, αγαπημένο και ελαφρολαϊκό μουσικό κομμάτι.

Για τη φιλία άλλωστε έχουν γραφτεί και ειπωθεί πάρα πολλές κοσμοθεωρίες σε φιλοσοφικό επίπεδο, όμως η φιλία είναι μία, μοναδική κι ευλογημένη! Δε μπαίνει σε καλούπια, δε χτίζεται με κανόνες, δε διαπραγματεύεται. Φωλιάζει μόνο και εκτελείται μέσα από την καρδιά, εκεί όπου κατοικεί η πραγματική αγάπη. Εκείνη θα σε ενημερώσει με τα θετικά μηνύματα που θα εισπράξεις. Θα μπορούσα να καταναλώσω ολόκληρες εργατοώρες για τη φιλία. Με τόσες πολλές ημέρες - επέτειοι που υπάρχουν γύρω μας έχω χάσει το μπούσουλα και δεν ξέρω αν υπάρχει κιόλας μέρα που να γιορτάζει ο άγιος φίλος ή η άγια φιλία. Άλλωστε δε με νοιάζει αυτό και τη φιλία τη θεωρούσα κι εξακολουθώ να τη θεωρώ εξίσου σημαντική, όσο και ιερή. Αυτήν την ανθρώπινη σχέση την έχω κατατάξει - αν όχι ισάξια - κορυφαία και από την αδελφική.

Το τραγούδι αυτό πρωτοτραγούδησε ο σπουδαίος τραγουδοποιός Γιάννης Πουλόπουλος, όπου με πλημύρισαν θύμισες από το παρελθόν με τον κολλητό και αγαπημένο μου φίλο - τον Παναγιώτη - που αργότερα με στεφάνωσε και η σύζυγος του έγινε νονά στο πρώτο μου κορίτσι... τη Χρυσάνθη. Όταν γυρίζαμε από τα ατέλειωτα ξενύχτια και τις βραδυνές περιπλανήσεις μας - ανύπαντροι γαρ -, σταματούσαμε το αυτοκίνητο μου(είχε μαλώσει με την οδήγηση από παλιά ο μπαγάσας) κάτω από το σπίτι του επί της Μεσογείων στην Αθήνα και βάζαμε - μεταξύ πολλών άλλων ασμάτων - κι αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι. Σαν να ερχόταν κι εκείνο από το πουθενά για να γεμίσει τη μέρα μας. Λες και μας μιλούσε στην ψυχή. Μήπως δεν είναι αλήθεια; Άλλωστε πόσες και πόσες ατέρμονες συζητήσεις είχαμε κάνει εκείνα τα χρόνια της ανέμελης νιότης μας! Ολόκληρες βραδιές τις καταπίναμε με τη συνοδεία του.

Μπορώ να πω ότι το ακούγαμε συνέχεια κι απανωτά, μέχρι να λιώσουμε την κασέτα, δυο και τρεις και τέσσερις φορές(σαν τα παιδιά του Πειραιά ακούγεται!) στο κασετόφωνο(γιατί τότε δεν υπήρχανε cd), μέχρι που μας συνόδευε για ύπνο. Δεν ήταν βέβαια το μοναδικό τραγούδι που ακούγαμε με τον ίδιο τρόπο, αλλά αυτό το ξεχώρισα ιδιαίτερα. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι στην Κρήτη, μέχρι να πιάσουμε παραλία για μπάνιο από τα Χανιά, - μια διαδρομή 20χλμ περίπου - είχα βάλλει να παίζει σε πολλαπλές επαναλήψεις το μελωδικό μπλουζ της εποχής εκείνης "Nothings gonna change my love for you". Με αυτό πηγαίναμε και με αυτό γυρίζαμε. Αλλά και όσο κυκλοφορούσαμε μέσα στην πόλη, στον ίδιο ρυθμό του κάναμε τις βόλτες μας. Ήταν η εποχή όπου τότε - βρε παιδιά - αφηνόμασταν στο αίσθημα και προσπαθούσαμε επίμονα να βρούμε τη γωνία στο δεκάρικο. Και με κάτι τέτοια τραγούδια ήταν σαν να υπήρχε κάποιος και να μας τσίγκλαγε. Αααχ! Αξέχαστες εποχές και στιγμές! Έλα, έλα... δε θέλω τέτοια... σύνελθε και μη χάνεσαι!

Φίλε μου Παναγιώτη, είσαι ένας σπάνιος και γλυκός άνθρωπος - θησαυρός, πραγματικός φίλος, στρατιώτης της ζωής, άρχοντας κανονικότατος και άξιος συμπαραστάτης! Για μένα είσαι ο ορισμός της έννοιας της φιλίας. Ένα παράθυρο εκεί ψηλά στον ήλιο που θα φεγγοβολά. Κι άλλα πολλά θα μπορούσα να γράψω για τις αλητείες μας φιλαράκι μου κι αυτά που έβγαλα θεωρώ ότι είναι ελάχιστα. Προτιμώ να τα κρατήσω για μένα σαν φυλαχτό στην επόμενη γαλαξιακή μυστική αντάμωση. Ο Θεός να σε έχει πάντα καλά με την οικογένεια σου όπου κι αν βρίσκεσαι και να περνάς όπως θέλει η ψυχούλα σου. Εμένα άσε με να νιώθω τη θετική σου αύρα και παρουσία, χαρούμενος κι ευγνώμων στο Θεό που σε έστειλε στο δρόμο μου να σε γνωρίσω! Σ' ευχαριστώ για όλα!!!

Υ.Γ.: Ελάτε τώρα και δε θέλω "δόλιες" σκέψεις(πσπσπς και μουμουμου!), γιατί κι εσείς που το διαβάζετε, φίλοι μου είστε και μάλιστα από τους πολύ καλούς. Μου συμπαρασταθήκατε πάρα πολύ(κι αυτό δεν το ξεχνάω), αλλά με αυτόν το φίλο έχω φάει τα καλύτερά μου χρόνια... ψωμί κι αλάτι όπως λέγανε(λένε ακόμη;) δηλαδή! Πιστεύω να με καταλαβαίνετε, γιατί κάπως έτσι θα νιώθετε κι εσείς ανάλογα για δικούς σας ξεχωριστούς ανθρώπους. Πέσαμε σε ευαισθησίες πάλι από ότι νομίζω και δεν ξέρω πως να τις κατευνάσω! Δε βλέπω να έχει και ούριο άνεμο αυτήν τη φορά! Να δω όμως πως θα βγω από αυτό το "λούκυ", χωρίς να θυσιάσω το "λουκ" μου μπροστά στα παιδιά..! Άιντε, στον αγαπημένο μου "ΛΟΥΚΥ ΛΟΥΚ" κατέληξα... βρε τι έπαθα με δαύτον..!