ΕΣΩΘΕΝ!

Μερικοί άνθρωποι αναρωτιούνται πως καταφέρνω να ξεδιπλώνω τέτοια έκφραση σε όσα σκέπτομαι και γράφω. Και το λένε αυτό όσοι με γνωρίζουν, βλέποντας ότι δε χρησιμοποιώ την ίδια γλώσσα στις συνομιλίες μου. Επειδή στις επαφές μου γίνομαι απλοϊκός και γήινος, φαίνεται πως διώχνω ανθρώπους από δίπλα μου. Όταν όμως σφραγίζω την ενέργεια για να γράψω, μεταμορφώνομαι σε μια μηχανή ή σε έναν εξωγήινο που δε βλέπει τίποτα μπροστά του και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να γίνει κατανοητός, χωρίς να χρειάζεται να δώσει άλλες εξηγήσεις. 

Το γράψιμο για μένα είναι ένα παράξενο συναίσθημα που με κάνει να εγκαταλείπω τα εγκόσμια και να ψάχνω στα σκοτάδια να βρω άλλους κόσμους. Να βουτάω στα απόνερα της απελπισίας. Στα απορρίμματα που αφήνει πίσω της ένα κενό και μια ψευδαίσθηση. Βρίσκομαι απέναντι σ' αυτό το χάος τόσο μόνος και χαμένος! Δε γράφω φαρμάκια για να αλλάξω κάτι στον κόσμο, αλλά ούτε κι αυτά τα κρατάω για μένα. Μουδιασμένα λόγια που βγαίνουνε χύμα από τον πάτο της νύχτας για να βρουν λίγη μέρα. Στη σιγαλιά μιας τρελής νύχτας ψηλαφίζω τις εκκρεμότητες, κολυμπάω στις ευθύνες, παραπατάω σε άγνωστους φόβους, ακροβατώ στην αδρεναλίνη, αναχαιτίζω τις ολιγωρίες, κομπάζω τις μελαγχολίες, καταπίνω τη σιωπή, δαμάζω τις ανησυχίες, διασχίζω τις πτυχές, ελευθερώνω τις αισθήσεις, πνίγομαι στις σκέψεις. Στο πειραγμένο μου μυαλό θα παραφυλάει η γωνία φθοράς κι αφθαρσίας. 

Πιάνω μερικές φορές τον εαυτό μου να μη συμπεριφέρεται σαν φυσιολογικός άνθρωπος, επειδή αρνείται να ακολουθήσει τους πολλούς. Νιώθω ότι έχω ένα σώμα με όλα τα πράγματα εκεί και τη ζωή που το γεμίζει. Μια μαλακή, σιωπηλή ενέργεια που φτάνει κάπου μέσα μου απροσδιόριστα. Θα ήθελα να είμαι εκείνος που γράφει, γιατί ταιριάζω με τις αδυναμίες αυτές. Όσο προτιμώ όμως να φαίνομαι δυνατός, γίνομαι στο τέλος προβλέψιμος, αχώνευτος και βαρετός. Παλεύω καθημερινά με το τέρας της ψευδαίσθησης, γιατί μου λείπει πολύ αυτή η λογική. Καταβροχθίζω τις αποτυχίες μου και κρατάω ένα βάρος επίμονων σκέψεων που κολλάνε στο συνειδητό μου. Η συγκράτηση είναι η κρύπτη, για να χάσω τη μεγαλύτερη εικόνα που δε θέλω να δω. Εδώ πέρα μπορώ να αναπνεύσω για κάποιο χρονικό διάστημα, δίχως να νιώθω υποχρεωμένος να αμφισβητώ τα πάντα.

Κάθε φορά που ξεκινάω να γράφω, δε φαντάζομαι ποτέ ότι προκαλώ τόσο θόρυβο μέσα μου. Κι ο θόρυβος αυτός γίνεται κρότος, ώσπου ταράζει τη γαλήνη της άχρωμης λίμνης και δίνει έτσι χρώμα στη σιωπή. Ξοδεύω λόγια αχόρταγα αυνανίζοντας τη μοναξιά μου με ρετάλια από εικόνες και σκέψεις, για να μείνω αποστειρωμένος από όσα αισθάνομαι. Δεν έχω ένα συγκεκριμένο θέμα, ούτε καν δημιουργικό λόγο, ούτε κάποιο στόχο. Έχω όμως σαν συνταγή όλα τα παραπάνω, που είναι ικανά να με σπρώχνουν να αποκτήσω το μεράκι και να βγάζω όσα θέλω, αλλά δε μπορώ να πω. Δε βλέπω καν τον εαυτό μου σαν φιλοσοφικό υποκείμενο. Με το γράψιμο απλά εκτονώνω την ψυχική μου ενέργεια. Η τέχνη της έκφρασης είναι η εκτόνωση της ψυχικής ενέργειας. Η ομορφιά της κάνει τα πάντα τόσο ξεκάθαρα στο εσωτερικό μου χαμόγελο! Αντί να έχω απέναντι μου κάποιον να μιλάω, εκτονώνομαι με ένα μολύβι σε ένα χαρτί. 

Βγαίνω εδώ επειδή δε θέλω να τα πω για να μ' ακούσεις. Εκείνη την ώρα νιώθω μικρός σα μια κουκκίδα με τόσο κρύο, που η καρδιά μου σπάζει και δεν αισθάνομαι καρδιακό παλμό. Οι ώρες τσιρίζουν αργά και το μυαλό μου αρχίζει να αποσυντίθεται με πάταγο. Κάπως έτσι ήρθαν στο φως κι οι "ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ!", επειδή μιλάω για μένα και για σένα. Όχι. Εδώ μέσα δε θα βρεις την ευτυχία. Αντ' αυτού όμως θα βρίσκομαι σε κάποια γωνίτσα να παραφυλάω για να κρατάω σεκόντο σε ένα τέλος που θα σημαδεύει μια νέα αρχή. Να χαίρομαι στο κλουβί μου σαν ένα πουλί που φλερτάρει με την ελευθερία του. Να υποκλίνομαι σε ένα αύριο που έγινε χθες. Να τρεμοπαίζω με ένα κλικ ανάμεσα από αγάπες που πονάνε. Να εκλιπαρώ για να δώσω φόντο στην άχρωμη λίμνη μου. Να ξερνάω όσα αισθάνομαι σαν κακοήθεις όγκους μέσα μου σε κάποιο υπαρκτό ή ανύπαρκτο πρόσωπο. Να αγκαλιάζω έναν μυστικιστή κόσμο που με κάνει να αφήνω για λίγο το χαρτί με το μολύβι για χάρη μιας ολότητας. Κι όλα αυτά να είναι τόσο πρόσκαιρα!

Υπάρχουν στιγμές όπου οι σκέψεις σιγοβράζουν μέσα στα καζάνια των μισοσκόταδων, η καρδιά προσπαθεί να τις πυροδοτήσει κι η ψυχή είναι έτοιμη να εκραγεί. Μερικές φορές ακούω τα κομμάτια του ουρανού να με μεταφέρουν σε μέρη που μπορώ μονάχα να ονειρευτώ. Φωτοβολίδες που ανάβουν με οινόπνευμα, ώσπου να σβήσουν στην αγκαλιά του Μορφέα. Αναρωτιέμαι τι είναι εκείνο που με κάνει να βρίσκομαι εδώ. Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να είχε σχέση με αυτό που κάνω, αλλά τα δάκρυα της ψυχής, μου έδειξαν το δρόμο για να γράφω. Γι' αυτό όποτε βραδιάζει βγάζω βόλτα τις σκέψεις μου, μήπως πάρουν λίγο από το φρέσκο αέρα που αναπνέω, για να δροσιστούν από τον καύσωνα που έχω μέσα μου. Γιατί με τη νύχτα πάντα τα βρίσκαμε. Κουράστηκα να περιφέρομαι άσκοπα στις νύχτες των άλλων. Γυρεύω στη σιωπηρή νύχτα τη βοήθεια, που θα με κάνει να δω ότι η αγάπη είναι ακόμα αληθινή.

Όταν αρχίζω να γράφω κάτι, θέλω να είμαι μόνος για να νιώθω περισσότερη εσωτερική ασφάλεια. Να νιώθω σαν ένας αυτόχειρας απατεώνας μιας πρόκλησης. Δεν ξέρω πως θα τελειώσω ή μάλλον δεν το σκέπτομαι καν. Αλλά όσο συνεχίζω, καταλαβαίνω πως αυτό το κάτι με πάει όπου θέλει. Κάποιες φορές κουνάω το χέρι μου για να λοξοδρομήσω τη σκέψη μου. Εκείνο όμως πάλι με βάνει στο δρόμο τον τραχύ. Δε δίνω τόση σημασία στον τίτλο, αλλά μετά από μερικές περιπλανήσεις βλέπω ότι το αποτύπωμα που βγαίνει σε ξεβαμμένο τοίχο έχει σχέση με τη ΖΩΗ!

Υ.Γ.: Το δάσος μιλάει σε πολλές γλώσσες. Άκουσε καλά, αλλά μην απαντήσεις!