Δεν ξέρω τι μ' έπιασε στην παραλία της Λούτσας τη στιγμή που η νύχτα είχε χυμήξει από παντού, όλοι είχαν πάει για ύπνο κι εγώ καθόμουν μόνος στο μπαλκόνι.Στο βάθος, το φεγγάρι κρεμασμένο μεσοπέλαγα του Ιονίου προσπαθούσε κι αυτό να ξεφύγει σιγά και βασανιστικά, αφήνοντας το χρυσαφένιο ίχνος του να γλείφει την ήρεμη επιφάνειά της.Τα γρι-γρι με τα πυροφάνια είχαν ήδη πάρει αρόδο τη θέση τους.Τα επίμονα και φωταγωγημένα βαπόρια απ' την άλλη έβαλαν σκοπό να σουλατσάρουν στο σκοτεινό ορίζοντα, για να προκαλέσουν τα όρια της φαντασίας μου.Παντού απόλυτη σιωπή γαλήνης κι ο μόνος ήχος που σιγοντάριζε
εκείνη την ώρα την έρμαιη σκέψη, ήταν εκείνος ο μοναδικός και μελωδικός παφλασμός των κυμάτων.Λες κι όλα είχαν
συμμαχήσει εναντίον μου για να φτιάξουν μια αναλαμπή στη στιγμή.
Βλέποντας λοιπόν να σκαλίζεται κι εκείνος ο δρόμος του φεγγαριού πάνω στη θάλασσα, βγήκαν
από μέσα μου τούτες οι λιγοστές γραμμές!Τι να κάνω που δεν είχα έναν υπολογιστή κοντά
μου.Πήρα λοιπόν στα γρήγορα λίγο χαρτί, μισό μολύβι(ούτε ένα στυλό δεν
είχα ο αχαΐρευτος!) και λίγη μυρωδιά απ' τα αλμυρίκια της παραλίας κι έπεσα με τα μούτρα στην παγίδα τους!Στο τέλος βέβαια έβγαλα αυτό..!
"Κι όλες τις ιστορίες να κάτσω κάτω και να εξομολογηθώ δε φτάνουν...
θα πρέπει να γυρίσω και να μαζέψω αυτές που πέταξα στα σκουπίδια.Αντέχεις όμως
ν' ακούσεις ή να διαβάσεις τόση βρώμα;
Έδωσα την ψυχή μου, στρίμωξα τα όνειρά μου και δε μ' ένιωσαν καν.Το
μόνο που κατάφεραν, ήταν να τσαλαπατήσουν πάνω τους σαν βάρβαροι κατακτητές και
να κλέψουν άπληστα όσα λάφυρα έβρισκαν στο δρόμο τους.Το κέρδος τους ήταν να τα
περιφέρουν σαν τρόπαια αριστερά και δεξιά για την περιφανή νίκη τους.Πήραν πολλές ευκαιρίες, αλλά γλίστρησαν όλες μέσα απ' τα χέρια τους... σαν την άμμο της κλεψύδρας.Το παιχνίδι σας τέλειωσε και τ' αποτέλεσμα φανερώνεται στην οθόνη.Ο χρόνος τέλειωσε!Λυπάμαι, χάσατε... δοκιμάστε ξανά!Πως γίνεται όμως ρε φίλε, να λυτρωθώ χωρίς να
πονέσω;
Έχεις συνέχεια ευθύνη φίλε μου και να το θυμάσαι!Μεγάλωσα με αγάπη για τις ευθύνες και δε μπορώ να ζήσω πλέον χωρίς αυτές.Ευθύνη στη δουλειά, στην αγάπη, στον έρωτα, στην αλήθεια, στη ζωή, στο θάνατο... παντού!Κι όταν με καταλαβαίνουν και με μαθαίνουν, τότε με ξαφνιάζουν και με αλώνουν, ασελγούν
και καταστρέφουν πάνω μου.Έμαθα τώρα πια να βγαίνω απ' το καβούκι μου και να ξεδιπλώνω
την ψυχή μου… να, στέκομαι απέναντι και φωνάζω:"Ελάτε μωρέ, τι φοβάστε…
εδώ είμαι, μολών λαβέ!".Τα λάφυρα πια της ψυχής είναι ανεξάντλητα..!
Αναποδογύρισα τις αναμνήσεις μου για να ξαναφέρω μπροστά μου όσες
ευκαιρίες κατάφερα στο φινάλε να χάσω.Μάταια όμως, ήμουνα κι εγώ παντού μπλεγμένος
μέσα σ' αυτόν τον όλεθρο μέχρι τον λαιμό.Τελικά σκέφτομαι ρε φίλε τι να 'ναι καλύτερα;Να
μην έχεις φτερά ή να 'χεις και να στα καίνε;"
Δεν ξέρω τελικά τι με πιάνουν κάτι τέτοιες ώρες και πρέπει ν' αρχίσω
να το ψάχνω... ανησυχώ!Προσπαθώ με κάποιον τρόπο να πνίξω τη μοναξιά.Από παιδί ακόμα, με κάτι τέτοια μεγάλωνα κι όλο έλεγα ότι κάποτε θα
τα ξεπερνούσα.Μετά όμως από τόσα χρόνια που το σκέφτομαι καλύτερα το θέμα, κατέληξα ότι δε μπορεί... κάποια (μόνιμη)παιδική ασθένεια περνάω... ή μήπως τελικά έφταιγαν εκείνη τη
νύχτα τα κουνούπια!:-)))
.jpg)
